Ηθοποιοί: Olga Dihovichnaya (Marina), Sergei Borisov (Andrey), Roman Merinov (Ilusha), Sergey Golyudov (Valera), Anna Ageeva (Tania)
Υπόθεση:
Η μέρα που μόλις ξεκινά για την ανυποψίαστη Μαρίνα θα εξελιχθεί κλιμακωτά σε εφιάλτη. Όταν την αφήνει ο εραστής της σε μια επικίνδυνη, απομακρυσμένη συνοικία της Μόσχας, εκείνη ξεκινά να γυρίσει σπίτι με τα πόδια. Αρχικά, σπάει το ένα της τακούνι. Ύστερα, καθώς κάθεται σ’ ένα καφέ να ξεκουραστεί, αντιμετωπίζει μια ακατανόητα εχθρική συμπεριφορά από την ξινή σερβιτόρα του μαγαζιού. Στην προσπάθειά της να κάνει οτοστόπ, της κλέβουν την τσάντα. Και λίγο μετά, τη βιάζουν τρεις αστυνομικοί. Η κομψή, εύπορη Μαρίνα δεν αφήνει την εικόνα της να τσαλακωθεί κι επιστρέφει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα στον άντρα και στη ζωή της.
«Μία εξόχως εντυπωσιακή ταινία αποτελεί το ντεμπούτο της γεννημένης στη Ρωσία σκηνοθέτιδας Αγγελίνα Νικόνοβα. Χαμηλού κόστους παραγωγή, η ταινία είναι γυρισμένη ψηφιακά και αφηγείται την ιστορία μιας πλούσιας γυναίκας, που περιπλανιέται στη λάθος μεριά της περιφερειακής οδού της Μόσχας μετά τον ομαδικό βιασμό της. Το ύφος της ταινίας είναι περισσότερο ευρωπαϊκό παρά ρωσικό και όλα δείχνουν ότι θα συναντήσει θερμή υποδοχή στα διεθνή φεστιβάλ». Variety
Βοσνία, 1995, η έβδομη μέρα της ειρήνης. Μια μονάδα μηχανικών καθαρίζει τα ναρκοπέδια στα σύνορα ανάμεσα στις –μέχρι πρότινος– αντιμαχόμενες παρατάξεις. Κάθε στρατιώτης κουβαλά το δικό του φορτίο από εμπειρίες που έζησε στην πρώτη γραμμή· καθένας τους αντιμετωπίζει με το δικό του τρόπο τους φόβους του. Κάποιοι έχουν αυτοκαταστροφικές τάσεις, κάποιοι χαίρονται που είναι ζωντανοί, άλλοι αναζητούν καταφύγιο στην προσευχή. Και τότε, στα χαλάσματα ενός κατεστραμμένου εργοστασίου, ανακαλύπτουν ένα εντοιχισμένο υπόγειο – και μέσα εκεί έναν άντρα, που κάθεται ήσυχα πίσω από ένα γραφείο, μ’ ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα, σαν να τους περίμενε. Το κουτί της Πανδώρας ανοίγει...
Στην ταινία «Στο επανιδείν» του ιρανού σκηνοθέτη Μοχαμάντ Ρασούλοφ απονεμήθηκε το βραβείο «Ένα κάποιο βλέμμα» του 64ου Φεστιβάλ των Κανών.
Ο 37χρονος Ρασούλοφ, που είχε καταδικαστεί τον Δεκέμβριο σε εξαετή φυλάκιση, ταυτόχρονα με τον συμπατριώτη του κι ομότεχνο του Τζαφάρ Παναχί, για την παραγωγή ταινιών μη αρεστών στις αρχές, έλαβε την Τρίτη άδεια από τις ιρανικές αρχές για να ταξιδέψει.
Στην ταινία του «Στο Επανιδείν» ο Ρασούλοφ παρακολουθεί έναν νεαρό δικηγόρο στην Τεχεράνη, ο οποίος αγωνίζεται να εξασφαλίσει μία βίζα που θα του επιτρέψει να εγκαταλείψει τη χώρα. Η πλοκή προσφέρει στον σκηνοθέτη μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αφηγηθεί την πραγματικότητα της σύγχρονης αστικής κοινωνίας στο Ιράν, την καθημερινότητα των γυναικών, καθώς και το ασφυκτικό συναίσθημα του περιορισμού και της καταπίεσης που νοιώθει το υποκείμενο.
"Η ταινία γυρίστηκε το χειμώνα σχεδόν μυστικά και μπόρεσε να βγει από το Ιράν χάρη σε συνεργούς", είχε δηλώσει ο διανομέας της ταινίας νωρίτερα αυτή την εβδομάδα από τις Κάννες''
Η περιοχή της Άνω Πόλης Θεσσαλονίκης που διασώθηκε από την πυρκαγιά του 1917 βρίσκεται στο βορειότερο και ψηλότερο τμήμα της παλιάς πόλης. Αρχίζει ουσιαστικά από τη βόρεια πλευρά της οδού Αγίου Δημητρίου φτάνοντας βόρεια ως τα τείχη της Ακρόπολης και δυτικά και ανατολικά ως τα αντίστοιχα Βυζαντινά Τείχη, που σώζονται σχεδόν ολόκληρα στην περιοχή. Παρόλο ότι η περιοχή δεν ερευνήθηκε με αρχαιολογικές ανασκαφές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι στην ελληνιστική, ρωμαϊκή και βυζαντινή εποχή δεν κατοικήθηκε, τουλάχιστον συστηματικά. Γειτονιές με κατοικίες δημιουργήθηκαν με την τουρκοκρατία, για να πυκνοκατοικηθεί η περιοχή στα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα, καθώς εκτιμήθηκαν οι κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν (μικροκλίμα) και η υπέροχη θέα που προσφέρει ο τόπος
.
Στην περιοχή αυτή περιλαμβάνονται σημαντικά μνημεία της Θεσσαλονίκης όπως: τα Τείχη με την Ακρόπολη και το Επταπύργιο, ο ναός του Οσίου Δαβίδ (Μονή Λατόμου), ο ναός του Αγίου Νικολάου Ορφανού, ο ναός των Ταξιαρχών, η Μονή Βλατάδων, ο ναός της Αγίας Αικατερίνης, ο ναός του Προφήτη Ηλία, ένας βυζαντινός λουτρώνας της πλατείας Κρίσπου, το Αλατζά Ιμαρέτ της οδού Κασσάνδρου, κ.ά.
Πέρα όμως από τα μνημεία αυτά, στην περιοχή της Άνω Πόλης διασώζεται σε πολλά τμήματα ο παλιός (παραδοσιακός) πολεοδομικός ιστός της πόλης με τους στενούς λιθόστρωτους δρόμους, τα αδιέξοδα, τα μικρά ξέφωτα και τις πλατείες και προπαντώς με τα μοναδικά σε λιτότητα, λειτουργικότητα και κομψότητα κτίματα της Λαϊκής Μακεδονίτικης Αρχιτεκτονικής. Τα κτίσματα αυτά, που κύρια συναντώνται στις περιοχές γύρω από τους ναούς των Ταξιαρχών, Οσίου Δαβίδ, Μονής Βλατάδων και στους δρόμους Δημ. Πολιορκητή, Αλεξ. Παπαδοπούλου, Θεοφίλου, Αντιόχου, Αμφιτρύωνα, Ηροδότου, Τσαμαδού και Σαχτούρη, δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα το πομπώδες και το πολυτελές. Φτιαγμένα με φτωχά και ευτελή υλικά, επιβάλλονται με τη μορφή τους και τη λειτουργική (εσωτερική και εξωτερική) δομή τους. Τυπικό γνώρισμά τους η καθαρή αρχιτεκτονική τους διαρρύθμιση με πολλά στοιχεία κληροδοτημένα και από αυτήν ακόμα την αρχαία ελληνική και βυζαντινή παράδοση, οι αρχιτεκτονικές "προεξοχές" (σαχνισιά, το "ηλιακό" των βυζαντινών) και οι στεγασμένοι εξώστες ("χαγιάτια"), που αποτελούν χαρακτηριστικό στοιχείο της Ελληνικής Λαϊκής Μακεδονίτικης Αρχιτεκτονικής.
Δύο μεγάλοι ηθοποιοί του Hollywood, ο Sean Penn και ο Brad Pitt συναντούνται για πρώτη φορά επί της μεγάλης οθόνης στην νέα ταινία του Terrence Malick με τίτλο “The Tree Of Life”.
Ο Jack O’ Brian (Sean Penn) είναι άγνωστος μεταξύ αγνώστων που εργάζεται και ζει στους ρυθμούς μίας μουντής σύγχρονης μεγαλούπολης. Παρά τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητάς του, η σκέψη του Jack είναι διαρκώς κολλημένη σε ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την ύπαρξή του, την πορεία του στη ζωή άλλα και τον σκοπό της παρουσίας του ανθρώπου στο σύμπαν.
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δίνονται σταδιακά καθώς ο Jack μαζεύει ένα-ένα τα σκόρπια κομμάτια των αναμνήσεων του συνθέτοντας εκ νέου το πάζλ της ζωή του ενώ προσπαθεί παράλληλα να βρει την θέση του μέσα στο σύμπαν. Κάπως έτσι, ταξιδεύοντας με τις σκέψεις του ο Jack βρίσκεται και πάλι στην αυλή του πατρικού του σπιτιού στο Texas της δεκαετίας του 50, όπου σε ηλικία 10 ετών βιώνει ξανά την παιδική αθωότητα, την αγάπη και την συμπόνια όπως τα έμαθε από την μητέρα του (Jessica Chastain), αλλά έχοντας εκ νέου την εμπειρία του σκληρού προσώπου της ζωής μέσα από τις διδαχές του πατέρα του (Brad Pitt).
Η αγάπη, ο πόνος, ο θάνατος, πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις του χθες που φάνταζαν εντελώς διαφορετικά στα μάτια του 10χρονου Jack πλέον παίρνουν άλλη διάσταση τον ώριμο και σκεπτόμενο άνδρα του σήμερα και πλέον ο Jack δεν βλέπει μόνο σκόρπια «κλαδιά» αλλά ολόκληρο το “Δέντρο της Ζωής” καθώς και τη θέση αυτού στο «συμπαντικό δάσος».
H ταινία “The Tree Of Life” είναι ένα αλληγορικό δραματικό φιλμ Αμερικανικής παραγωγής 2011 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Terrence Malick. Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο Brad Pitt, o Sean Penn και η Jessica Chastain. H ταινία προβάλλεται στην Ελλάδα από την Πέμπτη 26 Μαΐου με τον τίτλο “To Δέντρο Της Ζωής”.
Γιός Λιβανέζων μεταναστών, ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός Terrence Malick γεννήθηκε το 1943 στο Illinois και μεγάλωσε στο Texas. Αποφοίτησε από το Harvard University το 1966 ως Rhodes Scholar, δούλεψε στα έντυπα LIFE και THE NEW YORKER, ενώ στη συνέχεια δίδαξε φιλοσοφία στο MIT, πριν βρεθεί στο American Film Institute στο Λος Άντζελες. Έχει σκηνοθετήσει τις ταινίες "Badlands", "Days Of Heaven", "The Thin Red Line" και "New World". Προσεχώς επιστρέφει με ερωτικό δράμα, το οποίο προσωρινά τιτλοφορείται “The Burial” στο οποίο θα πρωταγωνιστούν οι Javier Bardem, Ben Affleck, Rachel McAdams, Rachel Weisz, Jessica Chastain και Amanda Peet.
Ο Brad Pitt γεννήθηκε το 1963 στην Οκλαχόμα και μεγάλωσε στην πόλη Σπρίνγκφιλντ, στο Μισούρι. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι στην Κολούμπια, όπου τελείωσε τη δημοσιογραφία με ειδίκευση στη διαφήμιση. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του, μετακόμισε στο Λος Άντζελες για να συνεχίσει τις σπουδές του στη διαφήμιση και τις γραφικές τέχνες, αλλά τελικά άρχισε να ασχολείται με την υποκριτική. Πολύ σύντομα εξασφάλισε τη συμμετοχή σε τηλεοπτικές σειρές, όπως "Glory Days", "The Image" και το αναγνωρισμένο από τους κριτικούς "Too Young To Die". Κέρδισε την προσοχή του διεθνούς κοινού για πρώτη φορά το 1991, όταν εμφανίστηκε στην ταινία του Ridley Scott "Thelma & Louise", ενώ συνέχισε να αποκτά όλο και μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα υποδυόμενος τον ψυχοπαθή μανιακό δολοφόνο στο θρίλερ "Kalifornia", τον χαρισματικό αλλά καταδικασμένο Paul Maclean στο "A River Runs Through It" του Robert Redford και τον αιμοδιψή Louis de Pointe du Lac στo "Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles" του Neil Jordan. Ο Brad Pitt ήταν δύο φορές υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του ως αδάμαστος Tristan Ludlow στην ταινία "Legends of the Fall" και για τον εκκεντρικό του ρόλο στο "Twelve Monkeys" για τον οποίο και κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Β' Ανδρικού Ρόλου, ενώ η ταινία αυτή του χάρισε και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Το 2007 ήταν ξανά υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα Β' Ανδρικού ρόλου με την ερμηνεία του στην ταινία “Babel”, ενώ το 2009 προτάθηκε για Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου με την ταινία “The Curious Case of Benjamin Button”.
O δυο φορές βραβευμένος με Oscar, Sean Penn γεννήθηκε στο Los Angeles το 1960. Η πρώτη του επαφή με το χώρο του θεάματος έγινε το 1974 όποτε και συμμετείχε σαν κομπάρσος στη σειρά “ Little House on the Prairie (To Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι)” καθώς αρκετά από τα επεισόδια της σειράς σκηνοθέτησε ο πατέρας του Leo Penn. To κινηματογραφικό του ντεμπούτο πραγματοποιήθηκε το 1981 με την συμμετοχή του στην ταινία “Taps”. Παρά την συμμετοχή του σε αξιόλογές ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές την δεκαετία του 1980, ο Penn απασχολούσε περισσότερο τα media με την προσωπική του ζωή καθώς το 1984 έβγαινε με την ηθοποιό Elizabeth McGovern, λίγο αργότερα με την Susan Sarandon ενώ το 1985 παντρεύτηκε την Madonna με την οποία χώρισε 4 χρόνια αργότερα. Το “The Tree Of Life” δεν είναι η πρώτη ταινία στην οποία συνεργάζονται ο Penn και ο Malick καθώς οι δύο τους είχαν ξαναβρεθεί στα κινηματογραφικά πλατό το 1998 για τα γυρίσματα της ταινίας “The Thin Red Line”. To 2001 το ενδιαφέρον των media στρέφεται εκ νέου στον Penn o οποίος πέρα από την δράση του ως ακτιβιστής, εντυπωσίασε με την ερμηνεία του στην ταινία “I Am Sam” όπου πρωταγωνίστησε μαζί με την Michelle Pfeiffer. To 2004 o ίδιος κερδίζει το Oscar Α’ Ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία “Mystic River” του 2003, κατάκτηση που θα επαναλάβει ξανά το 2009 για την μοναδική ερμηνεία του στο “Milk” του 2008. Πρόσφατα τον είδαμε στην ταινία “Fair Game”. To 2011 πρωταγωνίστησε και στην ταινία “This Must Be The Place” όπου για μία ακόμη φορά ο Penn εντυπωσιάζει με το υποκριτικό του Ταλέντο, υποδυόμενος έναν ξεπεσμένο σταρ της ρόκ με παρουσιαστικό α λα “Alice Cooper”! H ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών.
Η ταινία “The Tree Of Life” είναι σίγουρο πως αν την δείτε με μεγάλη παρέα θα διχάσει σε μεγάλο βαθμό τα μέλη αυτής. Για όσους ο κινηματογράφος είναι και πρέπει να είναι τέχνη, η ταινία του Terrence Malick επιβάλλεται να ενταχθεί στην επιχειρηματολογία τους επ’ αυτού καθότι αποτελεί ένα μοναδικό έργο τέχνης. Ωστόσο η καθαρά αλληγορική της υπόσταση με την πληθώρα των σουρεαλιστικών στοιχείων και των συμβολισμών της, θα δυσκολέψει αρκετά τους θεατές που πιστεύουν πως μία κινηματογραφική ταινία πρέπει να έχει μία συγκεκριμένη υπόθεση με αρχή, μέση και τέλος. Ο καταιγισμός από εικόνες σε συνδυασμό με την εκπληκτική φωτογραφία σου δίνουν την αίσθηση πως παρακολουθείς ένα ντοκιμαντέρ του National Geographic. Μέχρι την στιγμή που εμφανίζεται στο πλάνο πότε ο Penn και πότε ο Pitt οι ερμηνείες των οποίων αναδεικνύονται ακόμη περισσότερο ελλείψει ενός φλύαρου σεναρίου. Όσοι περιμένετε να δείτε τον Sean Penn και τον Brad Pitt σε ένα blockbuster κοινωνικό φιλμ, δείτε κάτι άλλο. Αν και λίγο παράτολμο να το πει κανείς, Ο Terrence Malick, μέσα από την ταινία του κατάφερε να πάει τον συλλογισμό που ανέπτυξε ο Stanley Kubrick στο “2001: A Space Odyssey” ένα βήμα παραπέρα, ίσως και παραπάνω. Μία ταινία – τροφή για σκέψη!
O Δημήτρης, ένας 23χρονος κολυμβητής, βουτάει στο νερό μιας σκοτεινής πισίνας μετά την επιτυχία του στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Έχει εκπληρώσει το όνειρο της ζωής του αλλά νιώθει πιο κενός από ποτέ.Όπως το σώμα του επιπλέει στην επιφάνεια του νερού, εικόνες και μνήμες πλημυρίζουν το μυαλό του, θυμίζοντας του την σχέση του με την Έλσα, μια περιβαλλοντική ακτιβίστρια που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς.
Σε δύο χρόνους ξετυλίγεται το δράμα του πρώην πρωταθλητή κολύμβησης και νεόκοπου σκηνοθέτη Αρη Μπαφαλούκα: το παρόν, όπου διεξάγονται έρευνες για την ανεξήγητη εξαφάνιση μιας οικολόγου στις ακτές ενός νησιού και το παρελθόν, το οποίο ο φίλος της, κολυμβητής, ανακαλεί μέσα από μνήμες του έρωτά τους, αλλά και της προβληματικής εξέλιξης της σχέσης λόγω της εξάρτησης της κοπέλας από τους συνακτιβιστές της στον αγώνα για τη διάσωση των δελφινιών.
Οι αναφορές στα εν λόγω θηλαστικά, μαζί με το γεγονός ότι ο ήρωας σκέφτεται καθαρά μονάχα σε κατάσταση άπνοιας μέσα στο νερό, πυροδοτούν έναν εύστοχο παραλληλισμό, που όμως παύει από ένα σημείο κι έπειτα να τροφοδοτείται από τη δραματουργία ελέω και της ανεπάρκειας στη διεύθυνση των ηθοποιών. Αντίθετα είναι εντυπωσιακός ο έλεγχος πάνω στην αφήγηση και τα τεχνικά μέσα. Nα σημειωθεί ότι ο πρωταγωνιστής Σωτήρης Πάστρας, είναι επαγγελματίας κολυμβητής.
Δύο Αμερικανίδες, η Βίκι και η Κριστίνα, αποφασίζουν να περάσουν το καλοκαίρι τους κάτω από τον ήλιο της Βαρκελόνης. Σοβαρή και στα πρόθυρα του γάμου η πρώτη, σεξουαλικά απελευθερωμένη η δεύτερη, θα πιαστούν όμως και οι δυο στον ιστό του Χουάν Αντόνιο, ενός αρρενωπού ζωγράφου που παραμένει υπερβολικά δεμένος με την πρώην σύζυγό του.
Αυτή την φορά ο Γούντι Άλεν στήνει το γαϊτανάκι του στην Βαρκελόνη με τα πολύχρωμα γλυπτά του Μιρό και τα σαν ζαχαρωτά κτήρια του Γκαουντί. Στο «Vicky, Cristina, Barcelona» δεν υπάρχει έγκλημα και τιμωρία όπως στα «Match Point» και «Το Όνειρο Της Κασσάνδρας» αλλά το λαβράκι («Scoop») βγήκε και εδώ. Θα ξεκινήσω από το τρίτο κορίτσι του τίτλου, το πιο όμορφο. Λουσμένο στο κίτρινο του μελιού και στο κόκκινο του κρασιού η Βαρκελόνη...Ο Γούντι την έχει φωτογραφίσει σαν ντόπιος που δεν ξεχνά κάποιες φορές να αντιμετωπίζει και να επανεκτιμά τα αξιοθέατα της πόλης του σαν υγιής τουρίστας και ταξιδευτής. Η κάμερα του βολτάρει στην πόλη και ούτε για μια στιγμή τα πλάνα του δεν γίνονται καρτ ποστάλ. Την αποτυπώνει ήρεμη, όμορφη σαν σε γλυκιά μέθη από σέρι, με εξοχές, ποδηλατάδες, αρτίστικη και λειτουργική, κουλτουριάρα, νευραλγική, ζωντανή, πονηρή και ανεπιτήδευτα Ευρωπαία. Οι δυο Αμερικανίδες του έρχονται εδώ για το καλοκαίρι από το κέντρο του Μανχάταν. Η μια αρραβωνιασμένη, τακτοποιημένη και ολίγο ξινή και η άλλη απελευθερωμένη, ξανθούλα και ζουμερή ψάχνει την αγάπη μέσα από τα πλάνα και το σενάριο της μικρού μήκους ταινίας που μόλις ολοκλήρωσε. Διαφορετικές αλλά κολλητές...Στα εγκαίνια μιας γκαλερί γνωρίζουν έναν άντρα.
Εδώ ξεκινά η ιστορία...Δημιουργείται ένα σύνηθες επιφανειακά τρίγωνο του τύπου δυο γυναίκες - ένας άνδρας αλλά εξελίσσεται σε γλυκόπιοτη κομεντί. Δεν έχει στιχομυθίες για να γονατίσεις από τα γέλια, ούτε θα ξαφνιαστείς από τις εξελίξεις και τις ανατροπές, ούτε θα εντυπωσιαστείς από τις μοντερνιές και της «προχώ» πινελιές. Έχει όμως μια στιλάτη ομορφιά απ' άκρη σ' άκρη...Εκτός του φυσικού σκηνικού της πανέμορφης πόλης ο Άλεν συγκέντρωσε μερικές από τις όμορφες μούρες του διεθνούς σημερινού κινηματογράφου.
Το κορίτσι που δεν αναγράφεται στο τίτλο κλέβει σίγουρα την παράσταση, ακόμα και αν εμφανίζεται μόνο στο δεύτερο μισό της ταινίας.
Η Πενέλοπε Κρούζ, μια εντυπωσιακή σειρήνα, νευρωτική, έντονη, σπινθηροβόλα, με ανάκατα μαλλιά, πολλές τιράντες και χαϊμαλιά, χαοτική, μπερδεμένη, επικίνδυνη, μοιραία Σπανιόλα, απρόβλεπτη, τη λες και τρελή. Οι σκηνές με τους δυο τους να λογομαχούν στα ισπανοαγγλικά προκαλούν γέλιο και χωρίς υπότιτλους και έχουν κάτι από την παθιασμένη, γοητευτική υστερία του Αλμοδοβάρ αν και βλέπουμε ταινία του Γούντι Άλεν. Η μούσα του τελευταίου, η Γιόχανσον, στην τρίτη τους συνεργασία καταφέρνει μάλλον τα λιγότερα απ' όλους αν και κάνει αυτό που χρειάζεται, αφήνεται να τσαλακωθεί κάτω από τον υποφώσκοντα αυτοσαρκασμό που κρύβει ο ρόλος της. Η φίλη της, η Πατρίσια Κλάρκσον, δεν χάνεται καθόλου, καθώς υπηρετεί άξια τον ξινό, ξενέρωτο, ρόλο της και περιμένει την επόμενη ευκαιρία για να δείξει τί άλλο μπορεί να κάνει. Ο Γούντι Άλεν φτιάχνει ένα μικρό Μανχάταν με αλήθειες για τις σχέσεις, την αγάπη, τον έρωτα (ο μόνος ρομαντικός έρωτας είναι ο ανεκπλήρωτος...), τις τέχνες και τη ζωή.
Η ταινία παρακολουθεί αυτό το ριψοκίνδυνο παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, του κυνηγού με το θήραμά του που κράτησε τέσσερις μέρες και αναλύει τις πολιτικές, νομικές και επιστημονικές πτυχές ενός βεβιασμένου διαλόγου. Ο Καναδός υπήκοος Ομάρ Χαντρ βρίσκεται στο Γκουαντάναμο από το 2002. Ηταν 15 χρόνων όταν τον συνέλαβαν στο Αφγανιστάν και σύμφωνα με τη διεθνή νομοθεσία είναι παιδί-στρατιώτης.
Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει τη συνάντηση του Ομάρ Χαντρ με μια ομάδα πρακτόρων των καναδικών μυστικών υπηρεσιών κάνοντας χρήση της επτάωρης βιντεοσκόπησης της ανάκρισής του, που πρόσφατα έπαψε να θεωρείται απόρρητη από το Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά. Τον Οκτώβριο του 2010, ο Ομάρ Χαντρ αποφάσισε να παραδεχτεί τις κατηγορίες εναντίον του, σε μια διαπραγμάτευση συμφωνίας με τον εισαγγελέα, και καταδικάστηκε σε οκτώ χρόνια φυλακή αντί για ισόβια. Με αυτή του την απόφαση γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που καταδικάζεται επίσημα ως εγκληματίας πολέμου από το 2001 που ξεκίνησε ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, αλλά και το πρώτο παιδί-στρατιώτης στη σύγχρονη ιστορία που κρίνεται ένοχος εγκλημάτων πολέμου.
Μια ανύπαντρη μητέρα από την Τσεχία, ένα επίδοξο μοντέλο από την Ουκρανία κι ένα παιδί, που απήχθη από σύγχρονους δουλεμπόρους στις Φιλιππίνες, είναι ορισμένες από τις ιστορίες σεξουαλικής κακοποίησης που ξεδιπλώνονται στην ταινία. Μια ομάδα της ICE αγωνίζεται ενάντια στα διεθνή κυκλώματα της πορνείας.Μια ταινία για το οργανωμένο έγκλημα και την πορνεία,με κάθε λογίς καθάρματα όπως σωματέμπορους,παιδεραστές κτλ.Θα σας καθηλώσει για τρεις ώρες με την καταπληκτική πλοκή και αγωνιά της.
Σκληρές εικόνες, απίστευτες ιστορίες, σοκαριστικά πλάνα, συνθέτουν το παζλ της ταινίας που καθηλώνει. Ιστορίες νέων γυναικών, ακόμα και παιδιών που έπεσαν θύματα του διεθνούς κυκλώματος της πορνείας. Το τέλος της ταινίας παρουσιάζει μια αλήθεια που όλοι είτε αγνοούμε είτε αρνούμαστε να πιστέψουμε... Κάθε χρόνο εκατομμύρια γυναίκες και μικρά παιδιά ( αγόρια και κορίτσια ) πωλούνται χωρίς την θέληση τους ως σεξουαλικά αντικείμενα και βιώνουν τον μεγαλύτερο εξευτελισμό...
Βόρεια Νάπολη: το βασίλειο της Καμόρα, της ιταλικής μαφίας. Εκεί όπου ο μόνος νόμος είναι αυτός της βίαιης επιβολής και ο πόλεμος των συμμοριών στρέφεται γύρω από τον έλεγχο της αγοράς των ναρκωτικών, της πορνείας, ακόμα και του τουρισμού. Βασισμένο σε βιβλίο-ντοκουμέντο του δημοσιογράφου Ρομπέρτο Σαβιάνο (ο οποίος εξαιτίας των απειλών ζει υπό συνεχή αστυνομική επιτήρηση) που έγινε μπεστ σέλερ εν μία νυκτί, αυτό το εκρηκτικό πορτρέτο της Καμόρα χαρακτηρίστηκε ως «το πιο αληθινό φιλμ που έχει γίνει για τη μαφία», υπήρξε εμπορικός θρίαμβος στην Ιταλία και αποτέλεσε μαζί με το «Il Divo» αντικείμενο επερώτησης στην ιταλική βουλή σχετικά με την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. .
Εξαιρετική ταινία στα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί, από σκηνοθετικής πλευράς, μια και σεναριακά, η ιδιαιτερότητα του θέματος, είναι επικίνδυνη, μαζί με την δύσκολη επιλογή της κατασκευής του, επικοινωνιακά. Το στυλ "αλά σινεμά verite", στο θέμα της Μαφίας είναι μία τολμηρή επιλογή... Ολοκληρωμένο σινεμά, "καταγγελίας", χωρίς διδακτισμό. Εντυπωσιάζει η αμεσότητα και η ωμότητα. Η προσωπική δημιουργική γραφή, η σπαρτιάτικη ερμηνευτική καθοδήγηση των ηθοποιών και η ρεαλιστική ατμόσφαιρα, σφραγίζουν το έργο του Γκαρόνε, απογειώνοντάς το - και πέρα από το κατασκευαστικό τομέα. Εκτός της ευφυέστατης φορμαλιστικής επιλογής, σε μινιμαλιστικούς τόνους και ανάπτυξη, μέσα από το άγριο τοπίο και τα κοντινά πλάνα, διακρίνεται στο βάθος - φόρος τιμής - στο εκαταλελειμένο, ιταλο-σπαγγέτι γουέστερν, ιδιαίτερα το τελευταίο μισάωρο... Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτή είναι η Μαφία. Στα χωράφια, όχι στα "σαλόνια"! Όταν η Παιδεία είναι απούσα, ο νόμος του ισχυρού, επικρατεί, ή αλλιώς ο νόμος της "ζούγκλας".
Κανείς άλλος δημιουργός δεν παρουσίασε με τέτοια αυθεντικότητα, τους χαρακτήρες και το περιβάλλον της σήψης και της διαφθοράς με την ολοκληρωτική κυριαρχία της Μαφίας, στον τόπο που γεννήθηκε και όχι εκεί που εξάχθηκε. Στην υπανάπτυκτη φτωχή, Νότια Ιταλία , ακόμη και στον πλούσιο Βορρά, η Καμόρρα και τα πλοκάμια της έχουν τέτοια εξουσία που δύσκολα μπορεί να συλλάβει, ο ανθρώπινος νους. Η ταινία αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Όταν ο νόμος της σιωπής επικρατεί παντού με καθολική αποδοχή και η νέα γενιά, γαλουχείται με όνειρα να γίνουν "γκάγκστερ" και ιδανικά που ξεκινούν και καταλήγουν στο κέρδος, τον εύκολο πλουτισμό από τα ναρκωτικά και την πορνεία, τις ληστείες και τον συμμοριτοπόλεμο για τη αναδιανομή της "πίτας", οι "φαμίλιες" είναι εκεί για να σε προστατέψουν. Ή να σε καθαρίσουν αν περάσεις στην απέναντι πλευρά, ή σηκώσεις κεφάλι και το παίξεις ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΣ. Είναι ανατριχιαστικός ο τρόπος που περιγράφονται όσα βλέπουμε...
Και ξέρετε κάτι; Είναι η πρώτη φορά που το θέμα δεν προσφέρεται για κατανάλωση και ωραιοποίηση. Θα έχετε πιθανώς δει ένα σωρό άλλες ταινίες, κυρίως αμερικάνικες, σχετικά με τη δράση της Καμόρα. Εκείνες φαντάζουν τουλάχιστον "γελοίες" και αστείες μπροστά σε αυτό το αριστούργημα. Καμία ταινία απ' όσες έχουν γυριστεί για την Μαφία, δεν μοιάζει με τα ΓΟΜΟΡΡΑ. Αν το δείτε θα καταλάβετε γιατί. Επίσης, σας προειδοποιώ, να μην περιμένετε ότι θα δείτε τα τυποποιημένα κλισέ των ταινιών δράσης με γκάγκστερς και μαφιόζους. Μιλάμε για "άλλο πράγμα". Αποδόμηση όλων των κανόνων που διέπουν την κλασική αφήγηση και το mainstream. Οι τέσσερις παράλληλες ιστορίες των ανθρώπων που παρακολουθούμε συνδέονται μεταξύ τους. Και το τέλος είναι τραγικό, με καθαρά αρχαιοελληνική έννοια. Η πιο φοβερή ερμηνεία, αυτή που αποτυπώνει το μεγαλείο του "φόβου", είναι εκείνη του "κομιστή" χρημάτων, του λογιστή.
Η δύναμη του έρωτα και της αγάπης έρχεται να εδραιωθεί μέσα σε αυτό το έργο του Σαίξπηρ ως η απόλυτη εκείνη δύναμη που μπορεί να αλλάξει το εγώ για χάρη του άλλου. Ο Σαίξπηρ με ευφάνταστο και πολλές φορές κωμικό- τραγικό τρόπο μας μιλάει για την δυσκολία της ανθρώπινης φύσης στην συνύπαρξη με τον άλλον.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ «Ο σκηνοθέτης δεν πρέπει να μιλάει σε τρεις περιπτώσεις: Α. Πριν από την ταινία του Β. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας του Γ. Μετά το τέλος της ταινίας του». Φεντερίκο Φελλίνι
Η φάρσα αυτή του Σαίξπηρ - που έχει να κάνει με το πώς κάποιος Πετρούτσιο από τη Βερόνα, ημέρωσε μια στρίγγλα ονόματι Κατερίνα από την Πάντοβα, φτιάχνοντας μαζί της στο τέλος μια υπέροχη πατριαρχική οικογένεια- έχει σημειώσει επιτυχία σε όλα τα θέατρα του κόσμου. Η επιγραφή που επιλέχθηκε για την αρχή αυτού του κειμένου είναι η απάντηση του Φελλίνι, όταν τον ρώτησαν αν έχει να πει κάτι για την ταινία του – και βρίσκει σύμφωνους όλους όσους συμμετέχουν αυτή την παράσταση, με επικεφαλής τον σκηνοθέτη της. Πραγματικά, τί μπορεί να πει ένας σκηνοθέτης στην αρχή και κατά τη διάρκεια μιας δουλειάς; Υπάρχει πάντα η σκέψη, που όμως την επεξεργάζεται κατά τη διαδικασία των προβών με τους ηθοποιούς – και η σκέψη αυτή μπορεί να αλλάξει ριζικά πολλές φορές. Γι’ αυτό όταν ξεκινάει «το ταξίδι» μέσα στο έργο, δεν ξέρεις ακριβώς τι θα προκύψει μετά το τέλος των βασανιστικών προβών, μέχρι τη μέρα της πρεμιέρας. Όταν πια η παράσταση είναι έτοιμη, τι να πουν αυτοί που την έχουνε κάνει...; Τότε είναι η ώρα του κοινού και της κριτικής να πάρουν τον λόγο! Έχοντας κατά νου ότι ο σκηνοθέτης είναι ευγενής -έτσι τουλάχιστον πιστεύει ο ίδιος για τον εαυτό του- δεν θα αρνηθεί να εκθέσει τη σκέψη του και να πει σε τι αφορά αυτή η παράσταση. Πιστεύει ότι δεν είναι μόνο ο Πετρούτσιο που ημερώνει τη στρίγγλα Κατερίνα, αλλά και η Κατερίνα που από τη μεριά της τον μεταμορφώνει αναδεικνύοντας τις πιο καλές πλευρές του. Γιατί η φύση του έρωτα, που γεννήθηκε ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο δυνατές προσωπικότητες, είναι τέτοια που τους κάνει καλύτερους. Γενικώς ο Σαίξπηρ -όπως πιστεύει ο σκηνοθέτης- ακόμα και σ’ αυτήν την ελαφριά κωμωδία του, μας μιλάει για τη δυσκολία της ανθρώπινης φύσης, για το ανεξήγητο της ύπαρξής της και το μυστηριώδες του ψυχισμού της. Όλος ο Κόσμος είναι μια Σκηνή, λέει ο βάρδος από το Στράτφορντ, και όλοι εμείς ηθοποιοί. Άρα, όπως κανένας άλλος, εμείς γνωρίζουμε τις δυσκολίες που έχει το θέατρο και κατ’ επέκταση η ίδια η ζωή. Είναι η τέταρτη φορά που ανεβάζω παράσταση στην Ελλάδα ως σκηνοθέτης και θα ήθελα αυτή την «ερωτική σχέση» που έχω ξεκινήσει ο ίδιος με το Ελληνικό θέατρο και τους Έλληνες ηθοποιούς, αυτή τη φορά να την ταξιδέψω σε δρόμους πιο απρόβλεπτους αλλά και πιο κοντινούς.
Η “Μπλε Ταινία” είναι η πιο εσωστρεφής και εκείνη που είχε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία. Με το πρόσωπο της Ζιλιέτ Μπινός να κυριαρχεί στα πλάνα, το φιλμ επιχειρεί να διεισδύσει στον εσωτερικό κόσμο μιας γυναίκας που βιώνει την απώλεια. Έχοντας χάσει οικογένεια σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και προσπαθώντας να απαγκιστρωθεί από τον πόνο της ανακάλυψης της εξωσυζυγικής σχέσης του άντρα της, μετατρέπεται σε μια απρόσωπη και ανώνυμη παρουσία. Μια οντότητα που παλεύει να μείνει ελεύθερη από μνήμη, από συναισθήματα, από παρελθόν. Ο δρόμος της απώλειας θα γίνει το εφαλτήριο για την εσωτερική αναδόμησή της . Γκρο-πλαν, εμμονή σε λεπτομέρειες, βλέμματα και σιωπές εκφράζουν την ψυχολογική κατάσταση της ηρωίδας που περνά σταδιακά από την αδιαφορία και την άρνηση στην επανασυγκρότηση και τη λύτρωση. Εκεί που το τέλος συναντά μια νέα αρχή, εκεί που συναισθήματα απειλούνται από αποκαλύψεις μιας στιγμής, εκεί που οι αναμνήσεις στέκουν ως τείχη αδιαπέραστα μπροστά στην ανάγκη διαφυγής, ο Κieslowski προσαρμόζει τη θέληση ως κλειδί και την αγάπη ως όχημα της λυτρωτικής απελευθέρωσης. Δεν είναι άλλωστε τυχαία και η μουσική επιλογή της μπλε ταινίας .Η μουσική ακολουθεί τον πένθιμο βηματισμό της ηρωίδας και συνδέεται με την πρόθεση του σκηνοθέτη να αναδείξει την αγνή απόλυτη αγάπη, ως το μοναδικό μέσο λύτρωσης και εξαγνισμού. Με το παρακάτω απόσπασμα από την προς Κορινθίους επιστολή του Απόστολου Παύλου κλεινει με αριστουργηματικό τρόπο η μπλε ταινία .
Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
«Aκόμα κι αν ήξερα να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων μα και των αγγέλων, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα είχα γίνει χαλκός που βγάζει σκέτους ήχους ή τύμπανο που δημιουργεί μόνο φασαρία. Kι αν είχα το χάρισμα της προφητείας και κατανοούσα όλα τα μυστήρια και κατείχα όλη τη γνώση, κι αν είχα όλη την πίστη, έτσι που να μετατοπίζω βουνά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα ήμουν ένα τίποτε. Kι αν ακόμα διάνεμα όλα τα υπάρχοντά μου για να θρέψω τους πεινασμένους, κι αν παρέδιδα το σώμα μου να καεί στη φωτιά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, δε θα με είχε ωφελήσει σε τίποτε. H αγάπη μακροθυμεί, επιζητάει το καλό. H αγάπη δε φθονεί. …H αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει…»
Λευκό ή αλλιώς το χρώμα της ισότητας, ιδωμένο τοιουτοτρόπως στο πλαίσιο της γαλλικής επανάστασης το 1789 και αποτυπωμένο στο μέσον της γαλλικής σημαίας ως σύμβολο μιας αξίας, μιας θεώρησης που έμοιαζε και μοιάζει θεμελιώδης σε μια κοινωνία. Η ισότητα, πρόταγμα βασικό κάθε δημοκρατικού κράτους,εξετάζεται από τον πολωνό σκηνοθέτη Κριστόφ Κισλόφσκι με προφανή σκοπό να απομυθοποιήσει ορισμένες πτυχές της οι οποίες στον σύγχρονο κόσμο ίσως θα έπρεπε να επαναδιατυπωθούν. Είναι γεγονός ότι δεν είμαστε ίσοι μεταξύ μας, οι ανισότητες σε μια κοινωνία παρούσες σε όλα τα πεδία τείνουν να γίνουν ο κανόνας, ενώ ακόμη και η πλήρης ισότητα φαίνεται να μας ξενίζει. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Κισλόφσκι σε μια συνέντευξή του ο άνθρωπος έχει την τάση να θέλει να είναι ακόμη πιο ίσος, δεν τον ενδιαφέρει να είναι ίσος με τον πλησίον του αλλά ο “περισσότερο ίσος”.
Η πλοκή της ταινίας κινείται γύρω από τον Καρόλ, πολωνό μετανάστη στην Γαλλία, του οποίου η ζωή παίρνει την κάτω βόλτα όταν η γυναίκα του Ντομινίκ κερδίζει την αγωγή διαζυγίου και εκείνος εν μία νυκτί αποστερείται τη γυναίκα του, το κομμωτήριό του, τα χρήματά του και την άδεια παραμονής του στη Γαλλία. Μην έχοντας τίποτα άλλο να κάνει επαιτεί στον υπόγειο του Παρισιού προσπαθώντας να βγάλει μελωδίες με τη βοήθεια μιας χτένας. Η συνάντησή του με τον συμπατριώτη του Μικολάι θα τον βοηθήσει να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του κακήν κακώς όπου θα προσπαθήσει να σταθεί στα πόδια του και να βγάλει λεφτά. Η σκέψη της Ντομινίκ όμως πάντα ταλανίζει το μυαλό του και τότε του έρχεται η ιδέα για ένα παράτολμο σχέδιο εκδίκησης.
Με μια πρώτη ανάγνωση του στόρι μάς δίνεται η δυνατότητα να εντοπίσουμε και τα κεντρικά σημεία που θέλει να θίξει ο σκηνοθέτης. Κυρίαρχο μοτίβο η σχέση του Καρόλ με την Ντομινίκ η οποία χαρακτηρίζεται από έλλειψη επικοινωνίας-πρώτη έκφανση της ανισότητας. Από τις πρώτες σκηνές είναι φανερό ότι η κακή γνώση των γαλλικών από τον Καρόλ δεν του επιτρέπει να επικοινωνήσει με τη σύζυγό του τόσο στο επίπεδο της σχέσης γενικότερα όσο και σεξουαλικά, δημιουργώντας του κόμπλεξ κατωτερότητας. Η αδυναμία έκφρασης-κατανόησης αμφοτέρων καθιστά τον γάμο τους ατελέσφορο ενώ η άσχημη συμπεριφορά της Ντομινίκ απέναντί του επιτείνει αυτήν τη σχέση υπεροχής μεταξύ τους.
Μετά το διαζύγιο ο κεντρικός ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα ενός συστήματος που του στερεί ό,τι έχει ωθώντας τον στην επιστροφή στην Πολωνία. Η “προσωρινή” γαλλική του υπηκοότητα αίφνης χάνεται και ως παρρίας ψάχνει να βρει το δίκιο του στο μετρό του Παρισιού. Στη σκηνή που ζητεί πίσω ένα ευτελές ποσό από τον υπάλληλο στον υπόγειο, έχει τόσα νεύρα θαρρείς και έχει απέναντί του όλο το σύστημα που τον έριξε στην επαιτεία-δεύτερη έκφανση της ανισότητας.
Ο ερχομός στην Πολωνία του Καρόλ συνοδεύεται από τη γρήγορη οικονομική του άνθιση. Ο Κισλόφσκι παρουσιάζει τη χώρα του ως φωλιά του καπιταλισμού, ένα μέρος όπου όλα αγοράζονται και πουλιούνται και όπου ο καθένας μπορεί να βγάλει πακτωλό χρημάτων υπό την σκέπη μιας φιλελεύθερης οικονομίας. Η πτώση του κομμουνισμού έφερε νέες ευκαιρίες και αναδεικνύει πλέον την Πολωνία ως έτοιμη στο ραντεβού της με το ευρωπαϊκό πρεστίζ και μακριά από τις μέρες της απομόνωσης που έφεραν ανισότητα και μετανάστευση-τρίτη έκφανση.
Μέσα σε αυτό το πλέγμα ανισοτήτων ως μοναδική εξισορρόπηση φαντάζει η εκδίκηση. Ο σκηνοθέτης επιχειρεί να γίνει καυστικός και αντί να παρουσιάσει λύσεις του προβλήματος το αφήνει στην άκρη θεωρώντας τη θεμελιώδη αξία της ισότητας ως μια κακόγουστη φάρσα. Μοναδικό αντίδοτο διαφαίνεται η αρχαία ρήση:οφθαλμός αντί οφθαλμού. Μια τέλεια εκδίκηση αποτυπώνει και έναν τέλειο ορισμό της ισότητας. Στις μέρες μας η ισότητα εκλαμβάνεται έτσι και ο Κισλόφσκι δεν μοιάζει να μιλάει σε κοινό εξωγήινων, καθώς η κοινωνία μας λίγο πολύ έχει μεταλλαχθεί από κοινωνία ισότητας σε κοινωνία αυτοδικίας. Οι επιταγές του σύγχρονου φιλελεύθερου οικονομικού συστήματος στο οποίο έχει βουτηχτεί και ο Καρόλ για να γίνει σπουδαίος του έδωσαν την ιδέα της εκδίκησης, μιας εκδίκησης μακάβριας, ποταπής. Ο ήρωας έγινε αντικείμενο σε μια βαλίτσα για να σωθεί από τη ‘ψυχρή” ισότητα του συστήματος και δε διστάζει να ξαναγίνει αντικείμενο μιας κηδείας για να εκδικηθεί. Ισότητα και εκδίκηση στην ταινία αυτή μοιάζουν να είναι συνώνυμες. Στη διελκυστίνδα των ανθρωπίνων και κοινωνικών σχέσεων ο άνθρωπος μάχεται καθημερινά με σκοπό να μην χάσει το σχοινί υποβαθμίζοντας ακόμη και το είναι του ζητώντας την ισότητα…ή όταν εκλείπει την εκδίκηση.
Δεύτερη κατά σειρά στην τριλογία των χρωμάτων του Κισλόφσκι, η λευκή ακολουθεί κοινές τεχνικές και μοτίβα με την μπλε και την κόκκινη,όπως η εικόνα ηλικιωμένων να προσπαθούν να πετάξουν σκουπίδια σε κάδους ανακύκλωσης με τη διαφορετική αντιμετώπιση των ηρώων σε αυτό,η εικόνα των δικαστηρίων (κάνει την εμφάνισή της αμυδρά και η Ζιλιέτ Μπινός) και το δέσιμο των ηρώων με αντικείμενα (το δίφραγκο του Κάρολ). Άξια παρατήρησης η προσπάθεια του Κισλόφσκι να εντάξει το λευκό στην ταινία του με τον συννεφιασμένο ουρανό, τη χιονισμένη Βαρσοβία καθώς και την κατάλευκη στιγμή του οργασμού, ενώ η καταπληκτική φωτογραφία χωρίς να καθυστερεί την πλοκή συμπληρώνει αριστοτεχνικά τη σύλληψη του πολωνού σκηνοθέτη.
Το τέλος του φιλμ μπορεί να μην οδηγεί στην λύτρωση που μάλλον έρχεται με την κόκκινη ταινία όμως συγκινεί τον θεατή που αντιμετώπισε με συμπάθεια τον ήρωα από την αρχή, έναν ήρωα καλοκάγαθο που έψαχνε τη δική του απάντηση στην ανισότητα.
