Gainsbourg

Η ταινία που μάγεψε το κοινό της Γαλλίας, αποτυπώνοντας στην οθόνη την πιο προκλητική και γοητευτική προσωπικότητα του σύγχρονου πολιτισμού της, και αποτέλεσε την Επίσημη Πρεμιέρα του 11^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου στην Αθήνα στις 15 Απριλίου 2010. 

Ενσωματώνοντας τα καλύτερα στοιχεία από τις ταινίες «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» και «Αμελί», η ταινία «Gainsbourg» του Ζοάν Σφαρ αποτελεί μια πρωτότυπη προσέγγιση της προσωπικότητας μιας από τις σπουδαιότερες ανατρεπτικές φιγούρες του γαλλικού πολιτισμού: του διάσημου και κακόφημου Σερζ Γκενσμπούργκ (Ερίκ Ελμοσνινό), με την υπογραφή ενός από τους πιο δημοφιλείς εκπροσώπους των γραφικών τεχνών στην εποχή μας και της ομάδας που δημιούργησε το μαγικό κόσμο του «Λαβύρινθου του Πάνα».

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα μικρό αγόρι, ο Λουσιέν, περιδιάβαινε τους δρόμους του Παρισιού, επιδεικνύοντας περήφανα το μισητό κίτρινο αστέρι στο πέτο του. Βρισκόμαστε στο 1941. Όταν συναντά τα ναζιστικά στρατεύματα, το αγόρι με τους Ρωσσο-εβραίους γονείς και την παιχνιδιάρικη λάμψη στα μάτια τραγουδάει τη Μασσαλιώτισσα, παρότι δεν ξέρει καλά τα λόγια.

Κι ύστερα κάτι κάνει το μικρό Λουσιέν να σταματήσει – η αντισημιτική προπαγάνδα παρουσιάζει την καρικατούρα ενός Εβραίου. Εχει μια άσχημη φάτσα που του μοιάζει επικίνδυνα πολύ. Η φάτσα του είναι κολλημένη στους τοίχους ώστε όλοι να τη βλέπουν και να τη χλευάζουν.

Θέλει να το βάλει στα πόδια ή να σβήσει την γκροτέσκα φιγούρα, αλλά δεν το κάνει. Η καρικατούρα ξαφνικά ζωντανεύει, ξεπηδά από τον τοίχο κι αρχίζει να ακολουθεί το αγόρι. Από εκείνη τη στιγμή, η φάτσα δε θα τον εγκαταλείψει ποτέ. Θα γίνει η σκιά του, η κατάρα του, η έμπνευση και η συντροφιά του, το alter-ego του.

Αν και ακόμα δεν το ξέρει, ο μικρός Λουσιέν κάποια μέρα θα γίνει διάσημος ως Σερζ Γκενσμπούργκ.

Αυτή η ιστορία αφηγείται τη ζωή ενός ήρωα. Μιλά για ένα αγόρι που περιφέρεται στο Παρίσι της κατοχής εξαπολύοντας λέξεις σα να βάζει λουλούδια στην κάνη ενός όπλου.

Είναι μια ιστορία για την κατάκτηση. Ενας παθιασμένος εραστής, παρά την αντίξοη όψη του, καταφέρνει να προσελκύσει τη μυθική Μπριζίτ Μπαρντό (Λετίσια Κάστα) στο κρεβάτι του, ν’ αποπλανήσει την Τζέιν Μπίρκιν φορώντας εσώρουχο στα χρώματα της γαλλικής σημαίας, και να συνοδεύσει τη Ζουλιέτ Γκρεκό (Αννα Μουγκλαλίς) σ’ ένα βαλς που διαρκεί μέχρι το ξημέρωμα. Όλα αυτά τα γυναικεία είδωλα, ανεξαιρέτως, τραγουδούν τα παρανοϊκά ποιήματα που γράφει γι’ αυτές.

Είναι μια ιστορία για μονομαχίες. Η πιο επικίνδυνη απ’ όλες στρέφει τον Γκενσμπούργκ ενάντια στο alter-ego του, τη Φάτσα, έναν αποστεωμένο, πανούργο άνθρωπο / μαριονέτα που φθονεί τους έρωτες του Σερζ και του θυμίζει ξεχασμένες ταπεινώσεις κάθε στιγμή που πάει να γευτεί την ευτυχία. Η Φάτσα είναι ένας άθλιος γελωτοποιός, πανταχού παρών για να ενισχύει και να εμποδίζει τη δημιουργικότητά του, για να στοιχειώνει τις νύχτες του ποιητή / τραγουδιστή και ποτέ να μην του επιτρέπει να ησυχάσει.

Είναι μια ιστορία όπου ο Γκενσμπούργκ μεταμορφώνεται από άφραγκος ζωγράφος στο αστέρι της γαλλικής ποπ μουσικής σκηνής. Τα τραγούδια του ελέγχουν τα ινία της αφήγησης, ώστε μια στρουμπουλή σύζυγος να μετατρέπεται σε Hippopodame (Κυρία Ιπποπόταμου) και μια παθιασμένη βραδιά μοιχείας να ανάγεται σε παγκόσμια επιτυχία, με το «Je t’ aime, moi non plus» (Σ’ αγαπώ, Ούτε κι εγώ).

Για να μάθει, λοιπόν, κανείς, την ιστορία αυτού του άρχοντα της πρόκλησης, του πλανευτή των λέξεων και των γυναικών, του συνεσταλμένου αλλά αχόρταγου τυχοδιώκτη, πρέπει να εναλλάσσει την πρόζα με τους ελεύθερους στίχους και να βυθιστεί στο Παρίσι των Swinging Sixties για να γίνει κοινωνός μιας ιστορίας τόσο αυθάδικης, όσο και τα ρίσκα που οδήγησαν τον μικρό Λουσιέν στο να γίνει ο Σερζ Γκενσμπούργκ.

Συντελεστές

Παραγωγή Μαρκ ντι Πονταβιτσέ, Ντιντιέ Λιπφέρ

Σκηνοθεσία – Σενάριο Ζοάν Σφαρ

Φωτογραφία Γκιγιόμ Σίφμαν

Μοντάζ Μαριλίν Μοντιέ

Μουσική Ολιβιέ Νταβιό

Ηχος Ντανιέλ Σομπρινό

Σκηνικά Κριστιάν Μαρτί

Κοστούμια Πασκαλίν Σαβάν

Πρωταγωνιστούν Ερίκ Ελμοσνινό, Λούσι Γκόρντον, Λετίσια Κάστα, Νταγκ Τζόουνς, Αννα Μουγκλαλίς, Μιλέν Ζαμπανουά, Σάρα Φορεστιέ, Γιολάντ Μορό

Διάρκεια 130’