Unmade beds

Σκηνοθεσία: Alexis Dos Santos

Παραγωγής: England 
Διάρκεια: 92'

Ο άστατος, άτσαλος και μικρόσωμος Axl καταφτάνει στο Λονδίνο για να γνωρίσει τον πατέρα του. Για να βάλει τέλος στην τραυματικά διαρκή παρουσία μιας απουσίας. Η Vera, ταλαιπωρημένη από τον έρωτα, επανανακαλύπτει διστακτικά το ρομαντισμό. Οι δυο τους ζουν στο ίδιο κοινοβιακό art house στην καρδιά της πόλης. Ξένοι σε ξένη χώρα. Τόσο οικείοι μέσα στην εσωτερική, άνευ διακρίσεων, χώρα.

Το Unmade Beds είναι μια μεταεφηβική ματιά πάνω σ' έναν γηρασμένο κόσμο, ένας εξωφρενικός βόμβος αυταπάρνησης. Ξερνάει οφθαλμούς και ήχους αλλότριους. Μια μουσική σύμπραξη που υπογράφεται από μια πλειάδα συγκροτημάτων. Από το εσωτερικό κλάμα τωνTindersticks(Cherry Blossoms), στο ηδονικό παραλήρημα των Mary and the Boy(Fuck Me) ως τη συμφιλιωτική άβυσσο των Good Shoes(We Are Not The Same). Ήχοι ακουστικά αταίριαστοι. Το ταίριασμα και η αρμονία δεν είναι ο σκοπός. Σκοπός η χειραφέτηση. Από το σκοπό!

Tο Unmade Beds, με αυτά τα δεδομένα, είναι... κάτι σαν ταινία. Στον κινηματογράφο, την εκάστοτε δημιουργία μπορούμε να την ορίσουμε και ως μια οπτικοακουστική οντότητα. Η σύνθετη λέξη οπτικοακουστική δηλώνει το ξέχωρο της εικόνας από τον ήχο. Κάτι που είναι αντιληπτό και από την πρωταρχική διαδικασία της κινηματογράφησης, όπου υπάρχουν ξεχωριστά κανάλια ήχου και εικόνας. Η εικόνα, στη συντριπτική πλειοψηφία, θεωρείται το πρωτεύον υλικό. Ο ήχος, ή η μουσική, έρχεται δεύτερος και κουμπώνει πάνω στην εικόνα. Ο ήχος μπορεί να είναι το κονσέρτο "μουσικών χτύπων" που παράγεται από την αλληλεπίδραση των αντικειμένων μέσα στο ρεαλιστικό πλαίσιο της αφήγησης. Σε μια πιο ποιητική προσέγγιση, η μουσική μπορεί να παράγεται σημασιολογικά ως η προέκταση της εσωτερικότητας της εικόνας. Ή, και στην συνήθη επιτηδευμένη χρήση, να υπαγορεύει την εσωτερικότητα της εικόνας. Από την άλλη, σε πιο σπάνιες περιπτώσεις, όπως τα μιούζικαλ, η μουσικουργία αποκτά ρόλο αφηγητή προωθώντας τη δράση μέσα από τον εαυτό της. Το Unmade Beds όμως, δεν ανήκει σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες. Ο Alexis Dos Santos, ανά τμήματα, δίνει την οριστική κυριαρχία της μουσικής έναντι της εικόνας, επιτυγχάνοντας ένα καινοφανές αποτέλεσμα. Η εικόνα, φορμαλιστικά κεντημένη, ακομπλεξάριστα και συνειδητά συνοδεύει τους ήχους σαν ένα καλλιτεχνικό βιντεοκλίπ. Ο νεαρός σκηνοθέτης αρνείται τον σκόπελο της ενότητας της αφήγησης. Αντί αυτού, μετατοπίζει το εγκεφαλικό επίπεδο της παραδοσιακής αφήγησης, μέσω της πειραματικής μουσικής υπόκρουσης, προς ένα πιο διαισθητικό επίπεδο. Συγκεκριμένα, αρνείται να στουμπώσει την ιδιαιτερότητα της διαίσθησης με κοινές και φθαρμένες λέξεις. Το Unmade Beds δεν είναι όμως ούτε μια μουσική ταινία. Μάλλον χαρακτηρίζεται καλύτερα από το ακουστικοοπτική οντότητα!

Η μουσική, μέσα από τους πολύμορφους αντισυμβατικούς χτύπους, πολεμά για να δώσει μια πιο ευρύχωρη εικόνα του κόσμου που την περιβάλλει. Να φτιάξει ένα σημείο στίξης, μια άνω τελεία, για να αισθανθείς: Το δάκρυ κάτω από τις ανθισμένες κερασιές, τη διστακτικότητα και το άγχος ενός πικ απ πάνω από χαραγμένες μνήμες βινυλίου, την οικειότητα πλάι σ' έναν ξένο. Για να αισθανθείς την πραγματικότητα με την ακρίβεια του απερίγραπτου, απαλλαγμένος από τους στενόχωρους κόμπους του συγκεκριμένου.

Και αν επιζητούσαμε μια συνολική μικρογραφία της εν λόγω ταινίας, αυτή θα συμπυκνωνόταν στην ιδέα του κοινόβιου. Ενός κοινοβίου που δεν παράγεται ως μια βιοποριστική διέξοδος. Αλλά υπάγεται σε μια αναγκαία γλώσσα έκφρασης μέσα σ’ ένα σύμπαν έντονης πνευματικής ανησυχίας. Εφηβικής ανησυχίας. Ένα χάος ανθρώπινης γεωγραφίας. Που μην το μετράτε σαν αδυναμία. Αλλά ως μια στιβαρή, άνευ φανατισμού, φυσική και ρομαντική αναρχία. Ένας τρόπος έκφρασης της μοναδικότητας του χώρου και του τόπου. Την οριστική δικαίωση της διαφορετικότητας, και ταυτόχρονα την οριστική αναίρεσή της, μέσα από την αυτόματα κατακτημένη ισότητα της μοναδικότητας! Ο έρωτας είναι το χάος...